A Dog’s Life ?

I have a bad habit of taking a walk late in the evening , usually with a close friend of mine.

Yesterday, was one such time.

We were walking in the the shadows accompanied by our usual tomfoolery , when I noticed a dog by the side of the road.

The dog was skinny, as if it was no fed for days now and twitching violently. First thing we did, check if it had a belt which would signify that it had an owner.  Apparently, the dog did have an owner. Now the question arose. “How to contact the owner ?” This was quickly replaced by “How to help the Dog get well ?”

Now I have absolutely no conscience to speak of, but my friend has one. A very big one. Looking a the pain the dog was going through, we decided to call an animal shelter. But this idea fell through as neither of us new of any such shelter.

Meanwhile, a curious passer-by stopped and enquired as to what we were up to.( or maybe he just wanted to know if we were about to steal anything) . According to his expert opinion , the dog was bit by a snake and should be dead in 10 mins. He added, that in his village this was a common occurrence and even a man is unable to live through the snake bite so the dog would definitely. After sharing this valuable information, he left. 

Finally , we called a vet, and narrated the symptoms. The vet, being a religious person, asked us to say our final prayers and try to ease the dong’s pain. The dog was definitely about to die. We took this advice, said our prayers, and left him, twitching, concious of his pain, and very alone…

Maybe this is life ? after-all, in your last moments , you are alone, conscious of your suffering / pain and maybe twitching .

If yes, what is the difference between a Dog’s and a human’s death ?

Indian Cricket fever

1. People ask anyone they meet “bhaisab, score kya hua ?” (what is the score, oh good sir)
2. Suddenly everyone becomes an Analyst.
3. Suddenly everyone becomes an expert in cricketing strategies.

For 2 and 3 to hold true, there are no age restrictions. which means, India is full of experts from the age group 10 to 80

4. There is a sudden rise in leave application due to fever, headaches, stomach pains, in-law visits etc.
5. The roads are deserted , buses loose their frequency due to staff shortages.
6. Every office has this one person who live streams the match and other people circle around the one person who is live streaming the match.
7. All of a sudden in offices, all crowd forgets what’s our designation and position and even the Manager seeks expert opinion from Office boy.
8. If India is wining, every person entering the room is cheered, as if he is the one who made it possible for India to play well.
9. All electronic stores are filled with people watching the match. Street sellers ave a radio blasting out the match commentary.
10. There is at-least one person in a group who claims that the match is fixed by a certain politician
11. Every ball is bet upon by “experts”.
12. There is always the one person who is away from the group, in the corner who shows he is least bothered about the match. But the truth is he also feels “INDIA” should win from bottom of his heart!
13. There is always one person who remembers each and every ball played in the previous innings.
14. There is always a camera man who searches for hot girls in the stadium.
15. And finally, when India wins, Indian flags are mounted of motorbikes and rallied all around he city. But if India looses, the situation is so intense that a spectator may find more cheer in a graveyard.

What’s in a name?

So, as the title suggests, I had been to Akola recently. Extremely hot temperature, very spicy food and absolutely loving people.

The trip started with me boarding the Maharashtra Express. Don’t let the name of the train fool you. As the name suggests, the train covers an entirety of Maharashtra and in no way, does it do this in express fashion. The train takes a whopping 14 hours( 12 hours official)  to reach Akola from pune. So, I sat in my allocated seat, chained and locked my bag to the train, and eagerly waiting to find out who my co passengers were.

A man entered the compartment, smiled, and deposited his small dufflebag on my seat. Now I was a bit pissed. It was my reserved seat after-all, so I was a bit annoyed that he assumed he could simply mooch off my seat. It was a common thing on this route, I was warned beforehand by helpful colleagues.

The man, maybe sensing my annoyance, smiled again, and said ” Apka kaunsa seat hai ? (what is your seat number?)” I told him mine,showed him my seat with a bit exaggerated motion. He realised his mistake and kept his back in the seat in front of mine.

Now, I scanned the man. Around 45 years of age, thick glasses, white stripped shirt, blue trousers and floaters. Teeth positioned in such a way that even bugs bunny would be jealous, so white that they could be used as flash lights in the dark.  He seemed to be a regular traveller. It was evident from the continuos questions he kept asking. Finally he stopped the torrent of questions and went for a quest to find the nearest tea stall.

Now enters the second man.Mid twenties, beige shirt, black trousers and chappals. The guy simply smiled and kept his bag on the seat. More importantly he kept it on the right seat.

Two seats were still no claimed. and they remained unclaimed, till the train left the station. The Bugs bunny seemed to find it a bit difficult to keep quite ,it seemed, as he kept fidgeting around. Finally, I could not bear to see him thrash around and asked a totally useless question :

“So where are you travelling to ? ” Bugs bunny seemed relieved and answered me , ” Bhusaval” .”Have you ever been there ?” he asked me.

“No.”

“Oh. It is a small place. but not very small. We can call it a township”, he said.

In the meantime, another man joined us. He was already in the train coach when I entered, So I surmised he was travelling from any of the previous stations.

He was a guy in his 50s, dark complexion, 5 feet height around 90 kg weight, which meant that the stomach could be used as a tray to carry cups.

Now the discussion took an interesting turn. It seemed the man was very informative about a verity of  topics, right from “Government of India under Modi Administration” to “how shoes laces are made”. Truth be told, it would be very hard to say how the night passed away, and morning came. Suddenly I was getting ready to get off of the train, no idea where the 14 hours went, no clue how i was awake the entire night, no clue how I remained awake without eating anything for 14 hours straight.

And the fun part of it was, no one new each other’s name.So, I agree with Mr. Shakespeare

“What’s in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet.”

So, in a country, where a a person’s name is associated with his caste, religion, sect,etc… it seemed to be a weird thing , not to ask a person’s name.

Isn’t it ?

Or maybe I am doing it wrong….

Artist on the street.

This incident was a while back. Back, when the nation was still ruled by the Gandhi family, Sachin was still playing cricket, not many people knew who Mr. Arvind Kejriwal was and when I still had some cash in my pocket.

As I mentioned, I had cash in my pocket.

No I was not planing on visiting any temple, nor a lady of negotiable affection.

I was planing on buying some shoes. So I roamed the usual streets of Pune, browsing  the merchandise,  when I came across a boot-polisher.

He did not have any customers, so he was scribbling on a piece of paper. I mean, he was using a Red coloured pen and a Blue coloured pen to draw an abstract picture.

Needless to say, I took a picture. ( If I hadn’t then it would have been a huge penalty for entire mankind. or at-least the one which clicks pics of random crows,sparrows, funny looking tiles, shapes made using multiple hands and feet, and posts them to Facebook.)

10649451_10205503721179435_6063759525812156662_n

Now, while clicking this , I was looking at his face, and then I noticed, there were some tears in his eyes. Maybe, his art was being noticed . It was being appreciated. It was being clicked by someone he did not know, without him telling the person to do so.

10730919_10205503720379415_9200058032742977233_n

Being a bad photographer, I was not able to capture the tears in his eyes, but trust me, they were tears of joy.

It was not Picasso, Monet, Van Gogh or Ravi Verma. But he sure felt like one. Because as is the way of human nature, when some one is clicking something, people around get curious and look at what is actually being clicked. In no time, there were around 15 people admiring the sketch.

The expression of the new born artist was priceless.

If anyone really wishes to see this person, please visit J.M. road in Pune. He may still be there, with his red pen, blue pen and a  piece of paper, scribbling away…

“सुख” म्हणजे नक्की काय असतं? (आम्ही ‘कॅब’वाले…)

मे-जून चा साधारण अप्रेजल चा काळ. आज फायनल लेटर मिळणार होतं. सकाळपासून डोक्यात विचारांचा भुंगा कीणकीणत होता. वर्षभर जरा चांगलं  काम झालं होतं. चक्क टिम लीड कडून आणि म्यानेजर कडून फारच चांगले रेटिंग मिळाले होते…जे घडत नाही ते याची देही याची डोळा पाहिल्यामुळे डोळे फाटायची वेळ आली होती! तर आज काय होईल याचाच भुंगा डोक्यात रुंजी घालत होता.

संध्याकाळी जेव्हा टीम लीड ने लेटर मोठा तामझाम करत माझ्या हातात दिलं. वर अगदी अभिनंदन करून “सप्रे…तुमच्या कडून या पेक्षा अधिक चांगल्या कामाची आम्ही अपेक्षा करतो” वगैरे इंग्लिश मध्ये मोठी वाक्य माझ्या वर उधळली (अर्थात फेकलीच. कारण टीम लीड आणि म्यानेजर या पेक्षा वेगळं काही करत नाहीत यावर बऱ्याच जणांचा विश्वास बसेलच) तेव्हा छाती फुलून आली. जागेवर येउन मोठ्या खुशीत लेटर बघितलं. आणि …(सिंघम माझ्या समोर येउन चक्कं नाचला… आईच्या गावात आणि बाराच्या भवत…. आता माझी खरंच सटकली)…च्याइला अरे फक्त २.५% इन्क्रिमेंट? अरे महिन्याला ८००/- फक्त? मनात आलं, “टिम लीड, या लेटर ची सुरळी करून देतो तुला…….(XXXX). अथक विचार केला मनात कि नक्की मी या वाढीव ८००/- चा खात्रीलायक विनियोग कसा करू शकेन बरं? सगळे पर्याय नकारार्थीच आले. २-३ तास कामंच केलं नाही शिफ्ट संपे पर्यंत. ४-५ चहा पिऊन झाले तरी डोकं काही शांत होईना. परत आलो तर टीम लीड (नेहमी प्रमाणे) निर्लज्ज पणे’ “अवध्या, आजचा इशू तू हैंडल कर. शिफ्ट एक्स्टेंड कर १ तास आणि मिटिंग अटेंड कर. मला जरा बायकोला डिनरला न्यायचंय!”. मनात (XXXX आणि बाराखडी). तिरमिरीत मिटिंग कशी तरी आटोपली. आणि लेट कॅब पकडायला खाली आलो.

पाहतो तर आज ड्रायवर दादा होते अण्णा (भालचंद्र विनोदे). भालचंद्र (अण्णा) विनोदे – वय जवळपास ५५ च्या पुढे. उभट चेहरा. अस्सल मराठी मावळे शोभावेत असे जाड कल्ले आणि जबरदस्त छपरी मिश्या पार गालांपर्यंत. पाठीत थोडसं वयोमाना नुसार पोक आलेलं. पण त्यामुळे असं वाटावं कि अण्णा स्टीअरिंग वर आडवे होऊनच गाडी चालवतायत! गाडी कधी हि ६० ची सीमा ओलांडत नाही (अपवाद हायवे – इथं जेमतेम ७०). बोलताना कधीही खोचक बोलत नाहीत. इतकं छान मधाळ बोलतात कि जे बोलतात त्याला उत्तर देताना आपल्या तोंडून कधी “नाही” येतच नाही. समोरच्याच्या वयाच्या सीमा हा माणूस कधी न गाठता, मुलगा असेल तर “राव” आणि मुलगी असेल तर “माउली” या उपाधीनच हाक मारायचा. मला मात्र अवधूत चिंतन श्री गुरुदेव दत्त “राव” एवढी लांब लचक उपाधी असायची. रांगडं प्रेम होतं बोलण्यात. दर वाकयामागे “काय?” असा कायम सवाल असायचा “आज अमुक ठिकाणी गेलो होतो…काय?” (म्हणजे आपण नुसती मान हलवायची नाही तर “हो” असं प्रत्युत्तर दयायचं तर पुढे काहीतरी ऐकायला मिळणार!). आधी पुण्याच्या MIDC मध्ये होते. काही कारणाने कंपनी बंद पडली. आणि मग हे ड्रायवर झाले.

तर गाडी निघाली. वाऱ्याच्या थंड झुळकी बरोबर डोकं हलकं व्हायला लागलं. पण आज मी काहीच बोलत नाही म्हटल्यावर अण्णांनी आमचा काही कारणाने तुकडा मोडला आहे हे जाणलं…उत्तर अर्थात अनुभव! “अवधूत चिंतन श्री गुरुदेव दत्त राव!”…माझी तंद्री तुटली … “ओ… काय हो अण्णा?”. अण्णा, “नाही…म्हटलं आल्यापासून शांत आहात…कामाचा लोड वाढलाय का? त्रास करून घेऊ नका! मनाला आणि शरीराला त्रास करून काम करू नये…त्या “कामा”ला आपल्या कामाचा त्रास झाला पाहिजे!…काय?” बोलवं कि न बोलावं या विचारात असे पर्यंत “हुम्म…बरोबर आहे!” निघून गेलंही. “अण्णा, कामाचा त्रास नाही होत हो…पण त्याचा उचित मोबदला नाही मिळाला तर त्रास होतो. वर्षभर मरेस्तोवर काम करायचं. लेट येतो जातो म्हणून आई-बाबा अधून मधून शाळा घेतातच. बायको कधीतरी फुरंगटून बसते. आणि मित्रं तर डोकं खातात…म्हणतात “सप्र्या काम काय तू एकटाच करतो का? शिफ्ट डयुटी तुला एकट्यालाच असतात का? काढ न जरा वेळ आमच्यासाठी!”

अण्णा “काय सुपरवायझर बरोबर वाजलं का? …. आपण शांत राहावं!”.  मी “अण्णा…आज अप्रेजल ची लेटर्स मिळणार होती. (अण्णांना “अप्रेजल” कळतं!). महिन्याचा फक्त ८००/-  इन्क्रिमेंट मिळालाय!”

 

कचकन ब्रेक मारला गेला…गाडी बाजूला घेतली गेली….”अभिनंदन “राव” अभिनंदन…काय वो!…एवढी आनंदाची बातमी…आss ठss शे रुपये…ते पण महिन्याचे! व्वा!”. मी बघतच बसलो! पण अण्णांच लक्ष्य नव्हतं माझ्याकडे. ते बाहेर काहीतरी शोधत होते. बहुदा मिळाल्यासारखा वाटलं आणि गाडीतून उतरले. थोडं मागे असल्येल्या टपरी मधून ५/- च्या दोन कॅडबरी आणल्या. माझ्या हातात कोंबत “सुखी राहा…असेच पुढे प्रगती करा… आणि हो… २ दिल्यात …आपल्या बायकोलाहि दया. ती माउली हि खुश होईल तुमच्यासाठी! मघाशी म्हणालात ना? कामाचा चीज व्हत नाय…असं नसतं …. माय-बाप, बायको, भाऊ-बहिण सगळे प्रेम करत असतात वो… काहींना सांगणं जमतंय काहींना नाय!”

 

गाडी निघाली आणि मी त्या कॅडबरी कडे बघत होतो. काहीतरी आठवल्यासारखं अण्णा आज बोलायला लागले होते.  “तुम्हाला माहितीचे अवधूत राव… आपल्याला ३ माउली (मुली) आणि एक पांडुरंग आहे (म्हणजे मुलगा…त्याचं हे नाव नव्हे पण ते मुलाला ‘पांडुरंग’ म्हणतात!) २००० सालचं सांगतो तुम्हाला. मोठीचं लग्नाचं वय…सोयरिकी यायच्या… मधलीचं १२ वी झालं होतं…धाकली १० वीत तर पोरटं ७ वी त होतं. भोसरी MIDC त कंत्राटी फिटर होतो. मालकांच्या काही कारणाने ती कंपनी बंद पडली. हे कमी होत म्हणून घरोब्यात प्रोपर्टीची भांडणं उखडली गेली.” २ मिनिटं अण्णा शांत, अंगावर काटा आल्यासारखे.  म्हणाले, “पायाखालची  जमीन सरकली होती. २-३ महिने दुसरी कडे पण नोकरी शोधली. काही उपेग नाय झाला. पण पांडुरंगाने बक्खळ आशीर्वाद आणि बायकोने अमाप बळ दिलं… काय? पण आपल्याला कशाचं व्यसन नाय म्हणून बरंय…काय? हां…तर, कसातरी करून गाडी शिकलो मित्राकडून. पन मंग गाडी नाही पन टेम्पो चालवायला मिळाला. म्हटलं हरकत नाय ‘ठेविले अनंते तैसेचि राहावे’. दिवस-रात्र चालवायचो. पन टेम्पो चालवून हात आणि पाठ-कंबर लय दुखायची. रात्री बायको आणि मधली पोर हात-पाय-कंबर आणि पाठ चेपून आणि शेकून दयायाची. बायकोच्या अन पोरीच्या हाताची उब मग पुन्हा दुसरा दिवस ढकलून काढाया बळ दयायाची.”

 

“मोठी समजून गेली होती…आता पुढे शिक्षण नाही…तात्यांना हात दयायचा…ते मला ‘अण्णा’ नाय ‘तात्या’ म्हणतात…काय? तर ती शिकवणी घ्याया लागली आणि धाकल्याला बी शिकवत होती. सगळा करून घर फक्त १०००/- चालत होतं… काय? मंग करत करत साधारण २००५ मध्ये शेकंड -ह्यांड शुमो घेतली. अन पुणं – मुंबई, क्वचित सातारा-सांगली-कोल्हापूर-सोलापूर ला कॅस्टोम्बर न्यायाचो. त्यातून जे कमावलं त्यात मोठीची सोयरिक केली. आता मधलीचं १२ वी होवून कॉलेजात जाया लागली होती. बायकोचे दागिने थोडे दिवस गहाण ठेवले पण बायकोला शबुद दिला व्हता २ वरीस थांब, असेल त्याच्या मना अन जगलो वाचलो तर दागिने परत मिळवून दावतो… काय? मधली म्हटली म्या नोकरी धरती…एका डॉक्टर कडे रेशेप्शानीष्ट म्हणून लागली… मला रात्री यायला उशीर झाला न ती आली नसेल तर काळजात धूस-फूस व्हायची. मन कातरून उठायचं. स्वतःलाच विचारायचो “लेका, सांभाळता येत नाही तर काढली कशाला एवढी पोरं !” पण मेहनती वर विश्वास व्हता… काय? माझं काय व्हतय हे कळून एक दिवस तीच म्हटली, “तात्या, उशिर झाला तर पिंट्या येत जाईल क्लिनिक जवळ अन मंग सोबत येऊ आम्ही.” काय हवं असतं माय-बापाला अजून? येवढा समजूतदारपणा बी बेस झाला आयुष्य सर-धोपट घालवाया. हीच मधली अन मोठी म्हणाल्या आम्ही १२वी च झालोय पण हि दोघं शिकतील! धाकली मुलगी बी. ये. झाली अन पोरगा डिप्लोमा इंजिनीअर. पोरगी आता मुनिशिपल शाळेत शिकवते अन पोरगा एका इलेक्ट्रोनिक कंपनीत लागलाय, आता ८०००/- कमावतो.” अण्णांचं ऊर भरून आलं होतं आणि मीही ऐकत होतो.

पण, अण्णांचं पुढच वाक्य थोडा विचार करायला लावणारं होतं “तुम्हा आज-कालच्या पोरां पेक्षा कमी आहे…असुदे! पन आहे ते सुख अहे… पोराला व्यसन नाही! २०००/- त्याला ठेवतो, २०००/- माय कडे २०००/- मला, उरलेले १५००/- बँकेत टाकतो आणि ५००/- तायांन्साठी ठेवतो… भाऊबिजेसाठी म्हणा किव्वा सणासुदीला. आणि हो…बायकोचे दागिने २ नाही पण ३ वर्षात सोडवले बर का…काय?” मी आकडेवारी चा हिशेब लावेपर्यंत अण्णा म्हणाले “आता मला सांगा त्या सगळ्या माउली अन मुख्य म्हणजे माझी बायको पाठीशी नसती तर जमलं असतं का हे? काय? आणि पोरं समजूतदार निघाली अन उगी कशाचा वंगाळ हट्ट केला नाय हे बी खरं!”

 

मी नुसता होकार दिला पण विचार करत होतो. “तुम्हा आज-कालच्या‘ म्हणजे त्यांना थोडक्यात ‘चंगळवादी‘ असं सुचवायचं होतं का? का तेव्हाची आणि आत्ताची आर्थिक दरी दाखवायची होती? का काळानुसार तेव्हाही महागाई होती आणि आता हि आहे किंवा व्यक्ती सापेक्ष घरा-घराची परिस्थिती कशीही असली तरी समाजात वावरताना आर्थिक भान आपल्यालाच ठेवावं लागतं हे सुचवायचं होतं? कि “तो लाख करतो म्हणून आपण हि त्याची री ओढू नये…अंथरूण पाहून हात-पाय पसरावेत” नाहीतर समाधानापेक्षा मनस्तापच जास्त होतो असं सांगायचं होतं? पण या पेक्षाही मनाला भिडलेलं अण्णांचं वाक्य म्हणजे “आहे ते सुख आहे!”

 

अर्थात मी वाद घालू शकत होतो पण मुडच नव्हता कारण त्यांची अभिमानानं भरलेली छाती आणि गालावरचे थरथरणारे मिशी-कल्ले बघत विचार करण्यातच माझा वेळ गेला होता आणि घर कधी आलं ते कळलंच नाही! पण मला आता कळलं होतं कि माझं डोकं शांत झालंय. मला माझं डोकं का भणभणत होतं त्याचं उत्तर मिळालं होतं आणि उदाहरणही. महिना ८०००/- त अण्णांचा पांडुरंग एवढं करू शकतो तर त्यापेक्षा ३-४ पटीने जास्त पगार + ८०० रुपये असलेला मी का डळमळावं? ठरलं तर उद्यापासून पुन्हा नवी सुरवात, नवी उमेद, नवा जोश आणि नवा संकल्प!

उतरताना नकळत निघून गेलं “चला तात्या येतो…सावकाश जा!”

का निघून गेलं तोंडून ते अजूनही कळलेलं नाही पण मागून मात्र तोच प्रेमळ आवाज “सुखी राहा!”

Scratching the surface

A Nice anecdote from a friend of mine…

syparc

1st Incidence :

During our ward rounds,We examined a patient who had just undergone drainage of a big abscess ranging from Hip joint to knee. She was poor,old,diabetic and tired of repeated hospitalizations and wasn’t willing to get better at all.

Breakfast for all patients was being served post our rounds,When we saw the her son taking half of her breakfast outside and eating it himself!

Madam was furious! She scolded him for good 15 minutes,And even though we didn’t participate we all were thinking of the same thing..It was so selfish of him to deprive his ill mother of proper breakfast!

He looked down,said sorry to us and just went away..

2nd Incidence :

It was Monday,and almost half past normal OPD closing hours,Still there were some 10 people yet to be examined..After checking them,we were about to close the OPD finally,When A old man,frail looking came to me…

View original post 858 more words